تاریخچه فوم آتش نشانی    

سال ۱۸۷۷

 اولین فوم شیمیایی توسط دانشمندان انگلیسی اختراع شد. این نوع فوم از مخلوط مواد شیمیایی خاصی به همراه آب تولید می‌شد که بوسیله آن می‌توانستند حریق ‌ها را خاموش کنند و انفجارهای ناشی از آنها را کنترل کنند. این اختراع مهم برای توسعه فناوری آتش ‌نشانی بود و به افزایش کارایی و ایمنی در مقابل حریق‌ها کمک زیادی کرد.

سال ۱۹۰۴

اگر بخواهیم تاریخچه فوم آتش نشانی را در سال های مختلف مورد بررسی قرار دهیم به سال ۱۹۰۴ میلادی میرسیم که یکی از وقایع مهم تاریخ کف آتش نشانی رقم خورد. استفاده موفقیت ‌آمیز از فوم شیمیایی برای اولین بار در اطفاء حریق یک مخزن نفت با قطر یازده متر در کشور روسیه، این حادثه نشان داد که می‌توان با استفاده از فوم شیمیایی، حریق‌ های بزرگی را به شکل کاملا موثر کنترل و اطفاء کرد. این فوم از مخلوط مقدار زیادی از دو ماده شیمیایی به وجود آمده بود که با افزودن به آب، فومی با خواص خاص و قابل اطفاء تولید می‌کرد. این دستاورد نشان داد که فوم شیمیایی می‌تواند به ‌عنوان یک روش مؤثر برای مقابله با حریق‌ های نفتی و مایعات قابل اشتعال دیگر استفاده شود، و این تجربه تأیید کرد که فوم ‌های آتش‌ نشانی می‌توانند در مواجهه با حریق ‌های صنعتی و نفتی بسیار مؤثر باشند.

سال ۱۹۱۴

دانشمندان اتریشی موفق به تولید فومی از مخلوط پودر در داخل آب و با خاموش کنندگی و اطفاء با سرعت بالا شدند در واقع این دانشمندان نقش بسزایی در تاریخچه فوم آتش نشانی داشتند. این دستاورد نشان داد که می‌توان فوم ‌های آتش‌ نشانی را با استفاده از مواد پودری و آب به تولید کرد. این روش تولید فوم امکان ایجاد فومی پایدار و مؤثر را فراهم می‌کرد که می‌توانست به خوبی در اطفاء  حریق ‌های مختلف، از جمله حریق‌ های کلاس A و حریق ‌هایی که از مواد آلی ناشی می‌شدند، مورد استفاده قرار گیرد.

سال ۱۹۲۰

تولید کنستانتره فوم پروتئینی برای اولین بار انجام شد. این توسعه مهم در صنعت فوم ‌های آتش ‌نشانی به دلیل ویژگی ‌های مثبتی که این نوع فوم ارائه می‌داد، بسیار مهم بود. فوم ‌های پروتئینی معمولاً از پروتئین ‌های طبیعی گیاهی یا حیوانی تولید می‌شدند و برای سرکوب حریق‌های کلاس B و کلاس A بسیار موثر بودند.

همچنین در تاریخچه فوم آتش نشانی در همین سال، وسیله‌ای برای تولید و ارائه اولین فوم مکانیکی طراحی و تولید شد. فوم‌ های مکانیکی اغلب از طریق مخلوط کردن یک ماده فوم‌زای مکانیکی با آب و ایجاد فشار بر روی این مخلوط تولید می‌شدند. این فوم‌ها به خاطر ویژگی‌ های خود از جمله قابلیت پایداری در برابر سرما و حرارت و کارایی بالا در سرکوب حریق‌ های حاصل از مواد آلی و هیدروکربن ‌ها، بسیار مورد توجه بودند و به عنوان یکی از روش‌ های مؤثر ترکیبی شناخته می‌شدند.

سال ۱۹۳۰

با پیشرفت سریع فوم‌ های شیمیایی با مشخصه الکلی، یعنی فوم‌ هایی که از ترکیبات شیمیایی حاوی الکل بهره می‌برند، توسعه و بهبود سیستم ‌های فوم ‌های مکانیکی نیز همگام با این پیشرفت‌ ها صورت گرفت. مشخصه الکلی این فوم ‌ها به معنای استفاده از الکل به عنوان یکی از مواد اصلی در ترکیبات فوم است. همچنین، در همان دوره، کار تجربی بر روی انواع ترکیبات کنستانتره فوم آغاز شد.

سال ۱۹۴۰

توسعه کنستانتره فوم ‌های پروتئینی با غلظت ۳٪ در تاریخچه فوم آتش نشانی به عنوان یک تحول مهم در صنعت فوم ‌های آتش ‌نشانی محسوب می‌شود. با افزایش توجه به بهره ‌وری فوم ‌ها و افزایش عملکرد آنها، فوم‌ پروتئینی با غلظت ۳٪ توانستند عملکرد خوبی را در مقابل حریق ارائه دهند، در حالی که حجم و وزن کمتری نسبت به فوم‌های با غلظت ۶٪ داشتند. این امر در مواردی مانند انبار و حمل و نقل فوم ‌ها، که فضای کمتر و وزن کمتر ممکن است ارزشمند باشد مورد توجه قرار می گیرد.

سال ۱۹۵۰

 صنعت فوم‌ های آتش ‌نشانی به ویژه در زمینه تولید فوم ‌های با غلظت ‌های مختلف و با کیفیت ‌های متنوع، به دوره‌ای از رشد و توسعه وارد شد. در این دوره، توانایی تولید فوم ‌های با غلظت ‌های کم، متوسط و پرتوسعه، مثل فوم ‌های کلاس  A،B  و C از جمله دستاوردهای این صنعت بود.

در سال ۱۹۵۰ در تاریخچه فوم آتش نشانی همچنین محققان موفق به تولید سنتزهای جدیدی برای کنستانتره فوم شدند. این سنتزها، مواد شیمیایی خاصی بودند که با ترکیب با آب، فوم‌ه ای متنوع و با کیفیت تولید می‌کردند. این امکان تولید فوم ‌های با خصوصیات دقیق‌تر و منحصربه ‌فردتر را فراهم می‌کرد.

علاوه بر این، اولین توسعه کنستانتره ‌های فوم مکانیکی مقاوم در برابر مایعات قابل امتزاج با آب در این دوره انجام شد. این فوم‌ ها قابلیت مقاومت در برابر آب را داشتند و در شرایطی که ممکن بود آب به فوم افزوده شود، کارایی آنها را حفظ می‌کردند. این پیشرفت مهم در فناوری فوم‌های آتش‌نشانی، امکان استفاده بهینه‌تر از آنها را فراهم می‌کرد.

سال ۱۹۶۰

توسعه فناوری فوم ‌های آتش ‌نشانی به سرعت ادامه یافت و تغییرات مهمی را در صنعت به وجود آورد. توسعه بیشتر کنسانتره فوم های فلورو پروتئین (FFFP) وAFFF  (فوم به فوم فیلم آبی) از جمله این پیشرفت ‌ها بود. این دو نوع فوم از جمله پیشرفت ‌های مهم در مقابله با آتش‌های مختلف بودند.

همچنین، در تاریخچه فوم آتش نشانی به این نکته پی میبریم که در این دوره توسعه بهتری در فوم‌های مقاوم الکلی صورت گرفت. این فوم‌ها از مقاومت بالا در برابر الکل و سایر مواد شیمیایی مشابه برخوردار بودند و برای مقابله با حریق ‌هایی که ممکن بود الکل یا مایعات دیگر در آنها حضور داشته باشد، مناسب بودند. این توسعه ‌ها باعث افزایش کارایی و کاربرد فوم‌ های آتش ‌نشانی در طول این دهه شد.

سال ۱۹۷۰

توسعه بیشتری در زمینه فناوری فوم ‌های آتش‌ نشانی صورت گرفت، که به تولید فوم‌ های چند منظوره و مقاوم الکلی منجر شد. این فوم ‌ها برای مقابله با آتش‌ های مختلفی که ممکن بود مایعات هیدروکربنی یا دیگر مواد قابل اشتعال در آنها حضور داشته باشند مناسب بودند.

در تاریخچه فوم آتش نشانی یکی از پیشرفت‌ های مهم در این دوره، تولید فوم‌ های مقاوم الکلی با غلظت ‌های مختلف بود. این فوم ‌ها برای مقابله با حریق ‌هایی که مواد الکلی مانند بنزین یا الکل دیگر را در بر می‌گیرد، بسیار کارآمد بودند. از آنجایی که مایعات هیدروکربنی معمولاً با آب امتزاج نمی‌یابند، فوم‌ های مقاوم الکلی با غلظت ۳٪ برای این نوع حریق‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند. همچنین، برای حریق‌ هایی که مایعاتی با آب امتزاج پذیرند، فوم‌های با غلظت ۶٪ مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

همچنین، در این دوره توجه به مواد خطرناک و مواد شیمیایی ناشی از آنها مانند (Hazmat) افزایش یافت. پیشرفت هایی در تولید فوم ‌ها به منظور سرکوب بخارات ناشی از این مواد خطرناک صورت گرفت، که این امر بهبود قابل توجهی در ایمنی و کارایی در برابر حوادث مرتبط با مواد خطرناک ایجاد کرد.

سال ۱۹۸۰

در تاریخچه فوم آتش نشانی در سال ۱۹۸۰ میلادی پیشرفت ‌های مهمی در زمینه فناوری فوم ‌های آتش‌ نشانی رخ داد. یکی از این پیشرفت ‌ها، توسعه کنستانتره‌ های فوم مقاوم الکلی برای تولید فوم AR-AFFF (مقاوم الکلی AFFF) بود. این نوع فوم ‌ها، قابلیت مقاومت در برابر اثرات الکل را داشتند و برای سرکوب حریق‌ هایی که با مواد الکلی مختلفی مثل بنزین و الکل مواجه بودند، بسیار موثر بودند.

همچنین، در این دوره، پیشرفت‌ هایی در فناوری فوم‌ فلورو پروتئین (FFFP) نیز صورت گرفت. این فوم‌ ها با ترکیبی از پروتئین و ترکیبات فلوروکربنی تولید می‌شدند و قابلیت ایجاد یک لایه پوششی روی سطح مواد مشتعل را داشتند که از انتقال اکسیژن به محل اشتعال جلوگیری می‌کرد، به عبارتی فومی که بر روی سطح حریق ایجاد می‌شود، از تخلیه اکسیژن به آن محافظت می‌کرد.

علاوه بر این، کنستانتره ‌های فوم چند منظوره (FFFP-AR) نیز توسعه یافتند که این نوع فوم ‌ها همچنین مقاومت در برابر اثرات الکلی را داشتند و برای سرکوب حریق ‌های چند منظوره، از جمله حریق ‌هایی که با مایعات هیدروکربنی و همچنین مایعات قابل امتزاج با آب مواجه بودند، به کار می‌رفتند.

سال ۱۹۹۰

یکی از این پیشرفت ‌های این دهه معرفی نمونه ‌ای از کنستانتره‌ های فوم مقاوم الکلی بود که به طور کارآمد از آنها می‌توان بصورت ۳% بر روی مایعات هیدروکربنی و مایعات قابل امتزاج با آب استفاده کرد. این کنستانتره‌ ها با توجه به مقاومتی که در برابر مایعات هیدروکربنی و مایعات قابل امتزاج با آب داشتند، برای سرکوب حریق ‌هایی که با این نوع مواد مشتعل مواجه بودند، بسیار مؤثر بودند.

همچنین در تاریخچه فوم آتش نشانی در این دوره، کنستاره فوم‌ ها نیز معرفی شدند که برای اطفاء حریق ‌های مواد قابل اشتعال کلاس A استفاده می‌شدند. حریق‌ه ای کلاس A شامل مواد مانند چوب، کاغذ، پارچه و سایر مواد آلی هستند. کنستاره فوم ‌ها با ایجاد یک لایه پوششی روی سطح مواد مشتعل، از تماس با اکسیژن هوا جلوگیری می‌کردند و باعث اطفاء حریق می‌شدند. این نوع فوم‌ ها معمولاً برای حریق‌ هایی که می‌توانند با آب اطفاء شوند، مورد استفاده قرار می‌گرفتند و به عنوان یک روش مؤثر و ایمن برای اطفاء حریق‌های کلاس A شناخته می‌شدند.